Jesteś w:
Motyw powstania
Pierwszą charakteryzowaną postacią jest Grzegorz Józef Chłopicki (1771 – 1854). W szkicu Słowackiego jawi się jako:
„Stary – jakby ojciec dzieci,
Nie do boju, nie do trudu;
Dajmy mu na pośmiewisko
Sprzeczne z naturą nazwisko
Nazwijmy od słowa ludu,
Kmieciów, czyli nędznych chłopów”
Poeta krytykuje jego konserwatyzm, bierność militarną oraz uległość wobec caratu. Był dyktatorem powstania listopadowego, jednak nie wierzył w zwycięstwo Polaków. W roku 1814 Aleksander I mianował go dowódcą pierwszej dywizji piechoty polskiej, lecz wkrótce potem Chłopicki popadł w konflikt z Wielkim Księciem Konstantym. Podał się do dymisji i usunął z życia wojskowego i politycznego. W zasadzie pozostawał bezczynny aż do wybuchu powstania. Wtedy powierzono mu dowództwo nad wojskami powstańczymi. Dyktaturę objął z własnej woli 5 grudnia 1830 roku i trwała ona do 17 stycznia 1831 roku.
W międzyczasie jednak car Mikołaj I zażądał kapitulacji powstania, wtedy Chłopicki złożył dyktaturę, ale nadal pozostawał faktycznym dowódcą armii – jako doradca nowego wodza Michała Radziwiłła. Podczas walk powstańczych był mało zdecydowany, ponieważ nie wierzył w sukces armii polskiej. Uważał Rosję za potężniejszą militarnie i nie chciał konkurować z silniejszym wrogiem. Działania wojenne ograniczał do obrony, nie rozszerzając ekspansji. Wsławił się podczas walk pod Grochowem, choć ze względu na jego niesprecyzowany status (cywilny strój) dowódcy: Krukowiecki i Łubieński nie chcieli wypełniać rozkazów. Gdyby ich nie zignorowali, opracowany przez Chłopickiego odważny plan rozbicia sił rosyjskich byłby ogromnym sukcesem wojsk polskich.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8
Sąd nad Polakami. Ocena powstania listopadowego w „Kordianie” Słowackiego
„Stary – jakby ojciec dzieci,
Nie do boju, nie do trudu;
Dajmy mu na pośmiewisko
Sprzeczne z naturą nazwisko
Nazwijmy od słowa ludu,
Kmieciów, czyli nędznych chłopów”
Poeta krytykuje jego konserwatyzm, bierność militarną oraz uległość wobec caratu. Był dyktatorem powstania listopadowego, jednak nie wierzył w zwycięstwo Polaków. W roku 1814 Aleksander I mianował go dowódcą pierwszej dywizji piechoty polskiej, lecz wkrótce potem Chłopicki popadł w konflikt z Wielkim Księciem Konstantym. Podał się do dymisji i usunął z życia wojskowego i politycznego. W zasadzie pozostawał bezczynny aż do wybuchu powstania. Wtedy powierzono mu dowództwo nad wojskami powstańczymi. Dyktaturę objął z własnej woli 5 grudnia 1830 roku i trwała ona do 17 stycznia 1831 roku.
W międzyczasie jednak car Mikołaj I zażądał kapitulacji powstania, wtedy Chłopicki złożył dyktaturę, ale nadal pozostawał faktycznym dowódcą armii – jako doradca nowego wodza Michała Radziwiłła. Podczas walk powstańczych był mało zdecydowany, ponieważ nie wierzył w sukces armii polskiej. Uważał Rosję za potężniejszą militarnie i nie chciał konkurować z silniejszym wrogiem. Działania wojenne ograniczał do obrony, nie rozszerzając ekspansji. Wsławił się podczas walk pod Grochowem, choć ze względu na jego niesprecyzowany status (cywilny strój) dowódcy: Krukowiecki i Łubieński nie chcieli wypełniać rozkazów. Gdyby ich nie zignorowali, opracowany przez Chłopickiego odważny plan rozbicia sił rosyjskich byłby ogromnym sukcesem wojsk polskich.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8
| Motyw - inne artykuły: | |
|
• Motyw powstania • Sąd nad Polakami. Ocena powstania listopadowego w „Kordianie” Słowackiego • Obraz powstania styczniowego w „Nad Niemnem” Orzeszkowej |