Jesteś w:
Motyw rewolucji
W Polsce Baryka zetknął się z Antonim Lulkiem, zagorzałym zwolennikiem rewolucji. Człowiek ten posiadł wszelką teoretyczną wiedzę na temat krwawego przewrotu, ale brakowało mu tego, co miał Cezary, czyli doświadczenia. Lulka można bez problemu nazwać radykałem, fanatykiem i teoretykiem rewolucji. Zależało mu na jak najszybszym upadku Rzeczpospolitej, a „Dla przyspieszenia zaś tego zgonu Lulek gotów był poświęcić swe mizerne zdrowie i niewesołe życie”. Ludzi jego pokroju Cezary spotkał na warszawskim zebraniu polskich komunistów. Przemawiający jasno deklarowali, że podczas wojny polsko-bolszewickiej mieli nadzieję na zwycięstwo Sowietów, co oburzyło Cezarego, który brał udział w walkach o wolność ojczyzny. Komuniści mówili też, że jedynie na drodze rewolucji uciśniona klasa robotnicza może dojść do władzy. Baryka głośno podważył ten argument twierdząc, że najubożsi nie są gotowi na przejęcie sterów, a czynnikiem prowadzącym do nowego ustroju może być „odrodzona i odradzająca się Polska”. Słowa te wprawiły tłum we wściekłość. Ludzie nie mieli zamiaru słuchać Cezarego, wsłuchiwali się za to w nęcące słowa o zbliżającym się przejęciu przez władzy w państwie i odebraniu burżuazji jej majątku. Baryka był zmuszony opuścić zebranie, ale o dziwo nie zerwał swych kontaktów z rewolucjonistami. W ostatniej scenie powieści widzimy bohatera maszerującego ramię w ramię na czele pochodu strajkujących robotników. Postawa Cezarego jest raczej wynikiem desperacji i wewnętrznego rozdarcia, niż przemyślanym działaniem.
strona: 1 2 3 4
Problematyka rewolucyjna w „Przedwiośniu” Żeromskiego
strona: 1 2 3 4