Jesteś w:
Motyw przyrody/natury
Na pierwszym planie powieściowego krajobrazu widać wspaniały Niemen. Na drugim planie znajduje się szata roślinna. Akcja rozgrywa się wśród złotych pól, zielonych łąk, starych drzew i przenosi niejednokrotnie do obejścia Bohatyrowiczów, u których w sadzie obradzają drzewa owocowe i rosną wspaniałe ogrodowe kwiaty: floksy, georginie, piwonie.
Łąki pokrywa dziki kwiatostan, którego fachowe nazewnictwo Orzeszkowa wybornie opanowała, czego wyraz daje w terminologii np. kamioła – to pospolita roślina łąkowa o barwie żółtej, a dziecięlina – to ludowa nazwa dzikiej koniczyny, zaś brodawnik – to inaczej mniszek o „puchowej” główce, przez nas pospolicie zwany mleczem, bo w łodydze zawiera właśnie sok mleczny.W perspektywie da się dostrzec prócz wody, roślin, ziemi, także to, co „w górze” – zarys nieba, chmur i ptaków. A wszystko wydaje się niemalże realne i namacalne, Dzięki temu czytelnik może „spacerować” po nieznanej, ale niezwykle pięknej okolicy. Autorka podobnie jak przewodnik oprowadza po terenach odległych od zgiełku i hałasu świata, a przy okazji zezwala na dyskretne zaglądanie do ludzkich posiadłości, dworków, na obserwację prac gospodarskich i żniw.
Opisy przyrody u Orzeszkowej cechuje precyzja i dbałość o szczegóły. Bogactwo natury może być oddane tylko dzięki bogactwu słowa. Pełno tu epitetów, porównań, „zmysłowych” metafor: „Księżyc znacznie już podniósł się na niebie, zmalał, przygasł i łagodnym światłem oblewając wysoką górę i bór przeciwległy oszklił powierzchnię rzeki drobnymi falami pomarszczoną. Pod napowietrzną, bladozłotą lampą księżyca w wodzie jakby zanurzoną stała kolumna światła podstawą zwrócona ku powierzchni rzeki, a ognistą kulą dna jej sięgającą, pełna wewnętrznych drżeń i migotań.”
strona: 1 2
Motyw natury w „Nad Niemnem”
Łąki pokrywa dziki kwiatostan, którego fachowe nazewnictwo Orzeszkowa wybornie opanowała, czego wyraz daje w terminologii np. kamioła – to pospolita roślina łąkowa o barwie żółtej, a dziecięlina – to ludowa nazwa dzikiej koniczyny, zaś brodawnik – to inaczej mniszek o „puchowej” główce, przez nas pospolicie zwany mleczem, bo w łodydze zawiera właśnie sok mleczny.W perspektywie da się dostrzec prócz wody, roślin, ziemi, także to, co „w górze” – zarys nieba, chmur i ptaków. A wszystko wydaje się niemalże realne i namacalne, Dzięki temu czytelnik może „spacerować” po nieznanej, ale niezwykle pięknej okolicy. Autorka podobnie jak przewodnik oprowadza po terenach odległych od zgiełku i hałasu świata, a przy okazji zezwala na dyskretne zaglądanie do ludzkich posiadłości, dworków, na obserwację prac gospodarskich i żniw.
Opisy przyrody u Orzeszkowej cechuje precyzja i dbałość o szczegóły. Bogactwo natury może być oddane tylko dzięki bogactwu słowa. Pełno tu epitetów, porównań, „zmysłowych” metafor: „Księżyc znacznie już podniósł się na niebie, zmalał, przygasł i łagodnym światłem oblewając wysoką górę i bór przeciwległy oszklił powierzchnię rzeki drobnymi falami pomarszczoną. Pod napowietrzną, bladozłotą lampą księżyca w wodzie jakby zanurzoną stała kolumna światła podstawą zwrócona ku powierzchni rzeki, a ognistą kulą dna jej sięgającą, pełna wewnętrznych drżeń i migotań.”
strona: 1 2
| Motyw - inne artykuły: | |
|
• Motyw przyrody/natury • Motyw natury w „Nad Niemnem” • Motyw natury w „Panu Tadeuszu” Mickiewicza |