Jesteś w:
Motyw poezji i poety
Zygmunt Krasiński podejmuje w swoim utworze istotną w okresie romantyzmu problematykę poezji. Jak według autora „Nie – Boskiej komedii” „wyglądają” poezja i poeta?
Poezja, jak wynika z pierwszych wersetów dzieła, „wygląda” niezwykle i taką też moc posiada, lecz czy istotnie jest taka wspaniała? „Gwiazdy wokoło twojej głowy – pod twoimi nogi fale morza – na falach morza tęcza przed tobą pędzi i rozdziela mgły – co ujrzysz jest twoim – brzegi, miasta i ludzie tobie się przynależą – niebo jest twoim. – Chwale twojej niby nic nie zrówna. (...)
Splatasz serca i rozwiązujesz niby wianek, igraszkę palców twoich – łzy wyciskasz – suszysz je uśmiechem i na nowo uśmiech strącasz z ust na chwilę (...). Przez ciebie płynie strumień piękności, ale ty nie jesteś pięknością. (...)”Krasiński dostrzega niesamowitą moc poezji – jej tworzywem może być wszystko, cokolwiek człowiek jest w stanie ogarnąć wzrokiem i myślą. Poezją można wyrażać uczucia: ból, smutek, miłość, radość. Poezja potrafi wzruszać, wpływać na wyobraźnię, za jej pomocą można kształtować myśli ludzkie, głosić poglądy i prawdę. Ten, w którym zamieszka będzie błogosławiony, pełen chwały niczym sam Bóg. Wielkie to wyzwanie dla poety, ale czy wykonalne? „Taki cię będzie nosił gdyby gwiazdę na czole swoim, a nie oddzieli się od twej miłości przepaścią słowa. – On będzie kochał ludzi i wystąpi mężem pośród braci swoich.”
Poeta ma do odegrania trudną rolę, jeżeli ją źle zrozumie i oddzieli się od poezji „przepaścią słowa”, „będzie grobowy wieniec plótł sobie całe życie”. Poeta musi pojąć swoją misję, nie powinien bawić się w „poetyzowanie”, lecz uczynić poezję częścią życia, a jego reguły, idee, przekazywać za pomocą słowa – żyć tak, by nie podważać głoszonych zasad.
strona: 1 2 3 4
Motyw poezji w „Nie-Boskaiej komedii” Krasińskiego
Poezja, jak wynika z pierwszych wersetów dzieła, „wygląda” niezwykle i taką też moc posiada, lecz czy istotnie jest taka wspaniała? „Gwiazdy wokoło twojej głowy – pod twoimi nogi fale morza – na falach morza tęcza przed tobą pędzi i rozdziela mgły – co ujrzysz jest twoim – brzegi, miasta i ludzie tobie się przynależą – niebo jest twoim. – Chwale twojej niby nic nie zrówna. (...)
Splatasz serca i rozwiązujesz niby wianek, igraszkę palców twoich – łzy wyciskasz – suszysz je uśmiechem i na nowo uśmiech strącasz z ust na chwilę (...). Przez ciebie płynie strumień piękności, ale ty nie jesteś pięknością. (...)”Krasiński dostrzega niesamowitą moc poezji – jej tworzywem może być wszystko, cokolwiek człowiek jest w stanie ogarnąć wzrokiem i myślą. Poezją można wyrażać uczucia: ból, smutek, miłość, radość. Poezja potrafi wzruszać, wpływać na wyobraźnię, za jej pomocą można kształtować myśli ludzkie, głosić poglądy i prawdę. Ten, w którym zamieszka będzie błogosławiony, pełen chwały niczym sam Bóg. Wielkie to wyzwanie dla poety, ale czy wykonalne? „Taki cię będzie nosił gdyby gwiazdę na czole swoim, a nie oddzieli się od twej miłości przepaścią słowa. – On będzie kochał ludzi i wystąpi mężem pośród braci swoich.”
Poeta ma do odegrania trudną rolę, jeżeli ją źle zrozumie i oddzieli się od poezji „przepaścią słowa”, „będzie grobowy wieniec plótł sobie całe życie”. Poeta musi pojąć swoją misję, nie powinien bawić się w „poetyzowanie”, lecz uczynić poezję częścią życia, a jego reguły, idee, przekazywać za pomocą słowa – żyć tak, by nie podważać głoszonych zasad.
strona: 1 2 3 4
| Motyw - inne artykuły: | |
|
• Motyw poezji i poety • Motyw poezji w „Nie-Boskaiej komedii” Krasińskiego • Rola poezji w „Konradzie Wallenrodzie” Adama Mickiewicza |