Jesteś w:
Motyw władzy
Korona Popielów „sprofanowana” krwią uświadomiła zabójczą moc władzy, wskazała na jej destrukcyjne cele. Odzwierciedliła trudną drogę w realizacji zamierzeń, które nie powinny i nie mogą godzić w moralne wartości.
„Quo vadis” Henryka Sienkiewicza
Neron, władca imperium rzymskiego, jest okrutnym i szalonym cezarem. Nie interesuje się państwem, skupiając się wyłącznie na rozkoszy i rozwijaniu swoich artystycznych talentów. Jego władza, oparta przede wszystkim na zaspokajaniu własnych potrzeb, jest oparta na zbrodni i zemście na ludziach, którzy w jakiś sposób stają się mu nieprzychylni. Każe zamordować niewinne dziecko, które zasnęło podczas odczytywania przez niego wierszy. Jego pragnieniem jest ujrzenie płonącego miasta tylko po to, aby mógł dokończyć pisane dzieło i przewyższyć sławą Homera. Później, bez skrupułów, oskarża niewinnych chrześcijan o podpalenie Rzymu, żeby odsunąć od siebie wszelkie podejrzenia. Ze śmierci wyznawców Chrystusa czyni dla poddanych widowisko. Neron jest jednocześnie karykaturalnym obrazem władcy, wierzącego w swoje zdolności, dane przez bogów. „Faraon” Bolesława Prusa
Władza w powieści staje się powodem walki między faraonem - Ramzesem XIII a kapłanami. Władca zdaje sobie sprawę z tego, że jako faraon ma ograniczoną władzę i postanawia wyegzekwować swoje prawa. Kapłani, sprawujący faktyczną władzę w Egipcie, nie zamierzają z niej zrezygnować.
„Proces” Franza Kafki
Władza w Procesie jest wszechobecna, potężna i absolutna. Ma decydujący wpływ na życie jednostki – w tym przypadku Józefa K. – która pozostaje wobec niej zupełnie bezbronna. K. zostaje pewnego dnia aresztowany. Jego proces rozpoczyna się bez przedstawienia mu zarzutów. W ten sposób władza zaczyna wpływać na jego życie, całkowicie podporządkowując sobie bankiera, który z czasem nie może przestać myśleć o dochodzeniu i doszukuje się winy, która według jego początkowych założeń nie istniała. Józef K. przegrywa walkę z władzą, która jest wszędzie. Poddaje się i biernie czeka na wyrok.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8
Motyw władzy
„Quo vadis” Henryka Sienkiewicza
Neron, władca imperium rzymskiego, jest okrutnym i szalonym cezarem. Nie interesuje się państwem, skupiając się wyłącznie na rozkoszy i rozwijaniu swoich artystycznych talentów. Jego władza, oparta przede wszystkim na zaspokajaniu własnych potrzeb, jest oparta na zbrodni i zemście na ludziach, którzy w jakiś sposób stają się mu nieprzychylni. Każe zamordować niewinne dziecko, które zasnęło podczas odczytywania przez niego wierszy. Jego pragnieniem jest ujrzenie płonącego miasta tylko po to, aby mógł dokończyć pisane dzieło i przewyższyć sławą Homera. Później, bez skrupułów, oskarża niewinnych chrześcijan o podpalenie Rzymu, żeby odsunąć od siebie wszelkie podejrzenia. Ze śmierci wyznawców Chrystusa czyni dla poddanych widowisko. Neron jest jednocześnie karykaturalnym obrazem władcy, wierzącego w swoje zdolności, dane przez bogów. „Faraon” Bolesława Prusa
Władza w powieści staje się powodem walki między faraonem - Ramzesem XIII a kapłanami. Władca zdaje sobie sprawę z tego, że jako faraon ma ograniczoną władzę i postanawia wyegzekwować swoje prawa. Kapłani, sprawujący faktyczną władzę w Egipcie, nie zamierzają z niej zrezygnować.
„Proces” Franza Kafki
Władza w Procesie jest wszechobecna, potężna i absolutna. Ma decydujący wpływ na życie jednostki – w tym przypadku Józefa K. – która pozostaje wobec niej zupełnie bezbronna. K. zostaje pewnego dnia aresztowany. Jego proces rozpoczyna się bez przedstawienia mu zarzutów. W ten sposób władza zaczyna wpływać na jego życie, całkowicie podporządkowując sobie bankiera, który z czasem nie może przestać myśleć o dochodzeniu i doszukuje się winy, która według jego początkowych założeń nie istniała. Józef K. przegrywa walkę z władzą, która jest wszędzie. Poddaje się i biernie czeka na wyrok.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8
| Motyw - inne artykuły: | |
|
• Motyw władzy • Motyw władzy w „Mistrzu i Małgorzacie” Bułhakowa • Motyw władzy w „Procesie” Kafki |