Jesteś w:
Motyw władcy
„Quo vadis” Henryka Sienkiewicza
Neron, władca imperium rzymskiego, jest okrutnym i szalonym cezarem. Nie interesuje się państwem, skupiając się wyłącznie na rozkoszy i rozwijaniu swoich artystycznych talentów. Jego władza, oparta przede wszystkim na zaspokajaniu własnych potrzeb, jest oparta na zbrodni i zemście na ludziach, którzy w jakiś sposób stają się mu nieprzychylni. Każe zamordować niewinne dziecko, które zasnęło podczas odczytywania przez niego wierszy. Jego pragnieniem jest ujrzenie płonącego miasta tylko po to, aby mógł dokończyć pisane dzieło i przewyższyć sławą Homera. Później, bez skrupułów, oskarża niewinnych chrześcijan o podpalenie Rzymu, żeby odsunąć od siebie wszelkie podejrzenia. Ze śmierci wyznawców Chrystusa czyni dla poddanych widowisko. Neron jest jednocześnie karykaturalnym obrazem władcy, wierzącego w swoje zdolności, dane przez bogów. „Faraon” Bolesława Prusa
W powieści można wyróżnić trzy portrety władców: Ramzesa XII, Ramzesa XIII i Herhora. Ramzes XII jest schorowanym starcem, który został prawie całkowicie odsunięty od sprawowania rządów w państwie. Coraz częściej marzy o śmierci. Ma świadomość, że pozostawia po sobie następcę, który dzięki zaletom i odwadze będzie w stanie podnieść chylący się ku upadkowi kraj. Ramzes XIII to faraon – buntownik. Młody i porywczy, pragnie silnej i samodzielnej władzy, której nie zamierza dzielić, jak ojciec, z kapłanami. Ma zadatki na doskonałego faraona: widzi przyczyny klęski swojego państwa, chce poprawić dolę ludu i zyskać miano „wielkiego”. Herhor to władca, który obejmuje tron dzięki swojej pozycji w państwie. Wciela w życie wszystkie zamiary poprzednika i dzięki nim zyskuje miano dojrzałego i rozsądnego władcy.
strona: 1 2 3 4 5 6 7
Motyw władcy
Neron, władca imperium rzymskiego, jest okrutnym i szalonym cezarem. Nie interesuje się państwem, skupiając się wyłącznie na rozkoszy i rozwijaniu swoich artystycznych talentów. Jego władza, oparta przede wszystkim na zaspokajaniu własnych potrzeb, jest oparta na zbrodni i zemście na ludziach, którzy w jakiś sposób stają się mu nieprzychylni. Każe zamordować niewinne dziecko, które zasnęło podczas odczytywania przez niego wierszy. Jego pragnieniem jest ujrzenie płonącego miasta tylko po to, aby mógł dokończyć pisane dzieło i przewyższyć sławą Homera. Później, bez skrupułów, oskarża niewinnych chrześcijan o podpalenie Rzymu, żeby odsunąć od siebie wszelkie podejrzenia. Ze śmierci wyznawców Chrystusa czyni dla poddanych widowisko. Neron jest jednocześnie karykaturalnym obrazem władcy, wierzącego w swoje zdolności, dane przez bogów. „Faraon” Bolesława Prusa
W powieści można wyróżnić trzy portrety władców: Ramzesa XII, Ramzesa XIII i Herhora. Ramzes XII jest schorowanym starcem, który został prawie całkowicie odsunięty od sprawowania rządów w państwie. Coraz częściej marzy o śmierci. Ma świadomość, że pozostawia po sobie następcę, który dzięki zaletom i odwadze będzie w stanie podnieść chylący się ku upadkowi kraj. Ramzes XIII to faraon – buntownik. Młody i porywczy, pragnie silnej i samodzielnej władzy, której nie zamierza dzielić, jak ojciec, z kapłanami. Ma zadatki na doskonałego faraona: widzi przyczyny klęski swojego państwa, chce poprawić dolę ludu i zyskać miano „wielkiego”. Herhor to władca, który obejmuje tron dzięki swojej pozycji w państwie. Wciela w życie wszystkie zamiary poprzednika i dzięki nim zyskuje miano dojrzałego i rozsądnego władcy.
strona: 1 2 3 4 5 6 7
| Motyw - inne artykuły: | |
|
• Motyw władcy |