Jesteś w:
Motyw rodziny
Hrabia odwiedza małżonkę w klinice, a ta wyznaje mu, iż pragnąc być taka jak on, błagała Boga o dar poezji, i stała się poetką, lecz przywieziono ją do szpitala dla umysłowo chorych. Wkrótce Maria umiera i pojawia się już tylko jako senne widziadło w rojeniach ślepnącego chłopca. Przez nieodpowiedzialność Henryka cierpi jego rodzina: żona i syn. Obydwoje w końcu umierają, ginie także hrabia. Szczęście małżeńskie i miłość (dla hrabiego) okazują się ułudą, pozorem, podobnie, jak kłamstwem mogą być marzenia, których nie da się, a może nawet nie trzeba realizować. Małżeństwo, o którym żartobliwie wspomina poeta w motcie do Części pierwszej (wydania wcześniejsze), zostało zobrazowane jako zwyczajowa proza życia połączona z wypełnianiem codziennych obowiązków, jako banał, który staje na drodze ideałom, marzeniom, przeszkadza w realizowaniu ambicji. Czy faktycznie tak jest? To już problem przeznaczony do indywidualnej interpretacji. Niemniej, może całkiem nieświadomie, zrealizował Krasiński ów zaprojektowany w „Nie – Boskiej komedii” cudaczny scenariusz rodzinnego „trójkąta”. Zakochany w Delfinie Potockiej (romans z mężatką rozpoczął się w 1838 roku, w trzy lata po paryskim wydaniu „Nie – Boskiej komedii”) został zmuszony do ślubu z Elizą Branicką (w 1843 roku), ale nadal utrzymywał kontakty intymne z Delfiną. Lato 1846 roku spędzili całą trójką we Włoszech. Delfina była jego muzą, natchnieniem, poetycką kochanką, do której słał mnóstwo listów, zaś Eliza prozaiczną żona, kobietą, którą poślubił na rozkaz ojca, lecz również matką czwórki jego dzieci.
strona: 1 2 3 4 5 6 7
Motyw rodziny
strona: 1 2 3 4 5 6 7
| Motyw - inne artykuły: | |
|
• Motyw rodziny |