Jesteś w:
Motyw konfliktu
„Romeo i Julia” Williama Szekspira
W dramacie mamy przedstawione dwa zwaśnione i nienawidzące się wzajemnie arystokratyczne rody Werony. Z jednej strony czytamy o wyrozumiałej, pełnej godności i spokoju rodzinie Montekich, darzącej syna Romea ogromną miłością (matka umiera z tęsknoty, gdy Romeo zostaje skazany na banicję) oraz zaufaniem, tolerancyjną wobec jego skłonności do samotności, nieingerującą w jego sprawy, a z drugiej poznajemy ród Kapuletów. Są to ludzie zapalczywi, brutalni i często agresywni, mający bardzo wygórowane wyobrażenie o pozycji swej rodziny w społeczeństwie. Najbardziej jednak boli w Kapuletach ich despotyzm wobec Julii, którą ojciec bezwzględnie i kategorycznie zmusza do małżeństwa z niekochanym przez nią, acz zamożnym Parysem, a matka nie chce nawet wysłuchać jej argumentów („Nie mów nic do mnie, nic ci nie odpowiem; / Rób, co chcesz, wszystko mi to obojętne”).Konflikt miedzy rodami jest tłem, a zarazem czynnikiem sprawczym historii. Choć nie wiadomo nawet, jaki początek ma waśń, to najważniejsze jest – by pielęgnować w sobie nienawiść, czego dowodem są liczne bójki na placach Werony. Niezgoda osiągnęła już taki punkt, iż do walki wciągnięci zostali nawet służący.
Dopiero w momencie tragedii, rodziny widzą niedorzeczność swego postępowania, zdeformowanie pojmowania pojęcia honor (najważniejsze, by zabić przeciwnika, nie trzeba zastanawiać się nad jego winą). Niestety, jest już za późno. Historię podsumowują słowa Księcia: „Patrzcie, Monteki! Kapulecie! Jaka / Chłosta spotyka wasze nienawiści, / Niebo obrało miłość za narzędzie / Zabicia pociech waszego żywota; / I ja za moje zbytnie pobłażanie / Waszym niesnaskom straciłem dwóch krewnych. / Wszyscy jesteśmy ukarani”.<--2-->
„Giaur” Goethego
„Giaur” to opowieść o konflikcie zbuntowanej jednostki ze społeczeństwem, czego przykładem może być postawa buntowniczego i walecznego bohatera. Wiedział, że nikt, kto choć raz nie kochał, nie zrozumie jego decyzji o zemście na zabójcy swej ukochanej i dlatego zdecydował się na odizolowanie w klasztorze, w którym pozostawał niezidentyfikowanym mnichem.
„Dziady” Adama Mickiewicza
Różnice światopoglądowe są przyczyną konfliktu i polemiki Gustawa i Księdza z II części Dziadów. Gustaw reprezentuje swoją postawą typowo romantyczne poglądy – wierzy w siłę miłości, w istnienie świata pozazmysłowego i duchy. Ksiądz jest człowiekiem, kierującym się zdrowym rozsądkiem. Nie rozumie cierpienia Gustawa, ponieważ uważa, że należy pogodzić się z wyrokami Boga.
„Pan Tadeusz” Adama Mickiewicza
Konflikt między dwoma szlacheckimi rodami jest jednym z głównych wątków Pana Tadeusza. Zaczyna się przed laty w momencie, w którym Jacek Soplica w przypływie gniewu zabija Stolnika, który nie zgodził się na jego związek z jedyną córką. Przez lata stary służący Horeszki mści się na krewnych Jacka. Spór rodzinny przenosi się na brata Soplicy, Sędziego i dalekiego krewnego Stolnika, Hrabiego, którzy zaczynają procesować się o stary zamek Horeszków. W utworze mamy do czynienia również z konfliktem, ukazanym w sposób humorystyczny. Jest to spór między Rejentem a Asesorem o charty.
„Zemsta” Aleksander Fredro<--3-->
Konflikt dotyczy sporu o mur i wzajemnych, nieprzyjaznych relacji między Cześnikiem a Rejentem. W starym zamku zamieszkuje dwóch nienawidzących się sąsiadów: Cześnik Maciej Raptusiewicz i Rejent Milczek. Jedna połowa budynku prawnie należy do Klary – bratanicy Cześnika, druga do Rejenta. Rozdziela je mur, który miejscami jest wyszczerbiony. Przez wyłom odbywa się „nielegalna” komunikacja bohaterów. Rejent, jako właściciel nie tylko połowy zamku, ale i części muru, postanawia go naprawić i wtedy sąsiedzki spór zostaje spotęgowany. Murarze wynajęci przez Rejenta wykonują prace naprawcze, co nie podoba się Cześnikowi, który podobnie jak Rejent całą sytuację obserwuje z okna. Posyła swoich pachołków celem przerwania prac i dochodzi do bójki, a właściciele – jako pośredni obserwatorzy – kłócą się, wymieniając wrogie opinie – każdy ze swojego stanowiska w oknie. W końcu zdenerwowany Cześnik życzy sobie, by mu podać strzelbę i chce celować do Rejenta:
„Hej! Gerwazy! Daj gwintówkę!
Niechaj strącę tę makówkę!”
Po incydencie, który nie zakończył waśni, Rejent spisuje fałszywe zeznania robotników i najpewniej ma w planach pozwać Cześnika do sądu. Przeczuwając to, Raptusiewicz decyduje się na ostateczne rozstrzygnięcie w postaci pojedynku. Posyła z zawiadomieniem Papkina i, gdy faktycznie nadchodzi czas zemsty, inicjator (pomysłodawca) nie pojawia się w umówionym miejscu. Zdziwiony Milczek przekracza progi sąsiedzkich komnat i dostrzega nieprzewidzianą zmianę „scenariusza”. Zgoda, która musi nastąpić, zaskakuje każdego z bohaterów.<--4-->
„Doktor Piotr” Stefana Żeromskiego
W kulminacyjnej scenie utworu ujawnia się konflikt etyczny. Gdy Piotr dowiaduje się, że pieniądze, które przez cztery lata zagranicznych studiów przysyłał mu ojciec pochodziły ze zmniejszenia niewykształconym i wykorzystywanym robotnikom dziennej pensji, odczuwa odrazę i potępia postępek rodzica. Dominik z kolei nie czuje się winny niecnego postępku, przeciwnie – czuje dumę, że udało mu się „oszczędzić” trochę pieniędzy. W wyniku odmiennych poglądów między mężczyznami dochodzi do kłótni i zapada decyzja definitywnej rozłąki. Piotr opuszcza starego ojca.
„Krzyżacy” Henryka Sienkiewicza
Konflikt między Zakonem a Królestwem Polskim trwa od lat. Krzyżacy nie dotrzymują warunków pokoju, napadają na polskie dwory, oskarżają Jagiełłę o fałszywy chrzest, gnębią poddanych. Przez wiele lat stosunki między obu państwami łagodzone były dzięki przezorności Konrada von Jungingena, mającego świadomość, że potęga Zakonu może ugiąć się pod mieczem polskiego króla. Konflikt zaostrza się po objęciu urzędu wielkiego mistrza przez Ulryka von Jungingena. Ulryk dąży do wojny z Jagiełłą. Początkowo Krzyżacy odnoszą zwycięstwa i zajmują Ziemię Dobrzyńską. Ostateczna walka rozgrywa się na polach Grunwaldu i Zakon ponosi klęskę.
„Quo vadis” Henryka Sienkiewicza
Konflikt wewnętrzny rozgrywa się w duszy Marka Winicjusza, rzymskiego patrycjusza, żołnierza, człowieka egoistycznego i porywczego, który w imię miłości do chrześcijańskiej dziewczyny, Ligii, stara się zrozumieć jej wiarę. Jest zdecydowany zo
strona: 1 2 3 4 5
Motyw konfliktu
W dramacie mamy przedstawione dwa zwaśnione i nienawidzące się wzajemnie arystokratyczne rody Werony. Z jednej strony czytamy o wyrozumiałej, pełnej godności i spokoju rodzinie Montekich, darzącej syna Romea ogromną miłością (matka umiera z tęsknoty, gdy Romeo zostaje skazany na banicję) oraz zaufaniem, tolerancyjną wobec jego skłonności do samotności, nieingerującą w jego sprawy, a z drugiej poznajemy ród Kapuletów. Są to ludzie zapalczywi, brutalni i często agresywni, mający bardzo wygórowane wyobrażenie o pozycji swej rodziny w społeczeństwie. Najbardziej jednak boli w Kapuletach ich despotyzm wobec Julii, którą ojciec bezwzględnie i kategorycznie zmusza do małżeństwa z niekochanym przez nią, acz zamożnym Parysem, a matka nie chce nawet wysłuchać jej argumentów („Nie mów nic do mnie, nic ci nie odpowiem; / Rób, co chcesz, wszystko mi to obojętne”).Konflikt miedzy rodami jest tłem, a zarazem czynnikiem sprawczym historii. Choć nie wiadomo nawet, jaki początek ma waśń, to najważniejsze jest – by pielęgnować w sobie nienawiść, czego dowodem są liczne bójki na placach Werony. Niezgoda osiągnęła już taki punkt, iż do walki wciągnięci zostali nawet służący.
Dopiero w momencie tragedii, rodziny widzą niedorzeczność swego postępowania, zdeformowanie pojmowania pojęcia honor (najważniejsze, by zabić przeciwnika, nie trzeba zastanawiać się nad jego winą). Niestety, jest już za późno. Historię podsumowują słowa Księcia: „Patrzcie, Monteki! Kapulecie! Jaka / Chłosta spotyka wasze nienawiści, / Niebo obrało miłość za narzędzie / Zabicia pociech waszego żywota; / I ja za moje zbytnie pobłażanie / Waszym niesnaskom straciłem dwóch krewnych. / Wszyscy jesteśmy ukarani”.<--2-->
„Giaur” Goethego
„Giaur” to opowieść o konflikcie zbuntowanej jednostki ze społeczeństwem, czego przykładem może być postawa buntowniczego i walecznego bohatera. Wiedział, że nikt, kto choć raz nie kochał, nie zrozumie jego decyzji o zemście na zabójcy swej ukochanej i dlatego zdecydował się na odizolowanie w klasztorze, w którym pozostawał niezidentyfikowanym mnichem.
„Dziady” Adama Mickiewicza
Różnice światopoglądowe są przyczyną konfliktu i polemiki Gustawa i Księdza z II części Dziadów. Gustaw reprezentuje swoją postawą typowo romantyczne poglądy – wierzy w siłę miłości, w istnienie świata pozazmysłowego i duchy. Ksiądz jest człowiekiem, kierującym się zdrowym rozsądkiem. Nie rozumie cierpienia Gustawa, ponieważ uważa, że należy pogodzić się z wyrokami Boga.
„Pan Tadeusz” Adama Mickiewicza
Konflikt między dwoma szlacheckimi rodami jest jednym z głównych wątków Pana Tadeusza. Zaczyna się przed laty w momencie, w którym Jacek Soplica w przypływie gniewu zabija Stolnika, który nie zgodził się na jego związek z jedyną córką. Przez lata stary służący Horeszki mści się na krewnych Jacka. Spór rodzinny przenosi się na brata Soplicy, Sędziego i dalekiego krewnego Stolnika, Hrabiego, którzy zaczynają procesować się o stary zamek Horeszków. W utworze mamy do czynienia również z konfliktem, ukazanym w sposób humorystyczny. Jest to spór między Rejentem a Asesorem o charty.
„Zemsta” Aleksander Fredro<--3-->
Konflikt dotyczy sporu o mur i wzajemnych, nieprzyjaznych relacji między Cześnikiem a Rejentem. W starym zamku zamieszkuje dwóch nienawidzących się sąsiadów: Cześnik Maciej Raptusiewicz i Rejent Milczek. Jedna połowa budynku prawnie należy do Klary – bratanicy Cześnika, druga do Rejenta. Rozdziela je mur, który miejscami jest wyszczerbiony. Przez wyłom odbywa się „nielegalna” komunikacja bohaterów. Rejent, jako właściciel nie tylko połowy zamku, ale i części muru, postanawia go naprawić i wtedy sąsiedzki spór zostaje spotęgowany. Murarze wynajęci przez Rejenta wykonują prace naprawcze, co nie podoba się Cześnikowi, który podobnie jak Rejent całą sytuację obserwuje z okna. Posyła swoich pachołków celem przerwania prac i dochodzi do bójki, a właściciele – jako pośredni obserwatorzy – kłócą się, wymieniając wrogie opinie – każdy ze swojego stanowiska w oknie. W końcu zdenerwowany Cześnik życzy sobie, by mu podać strzelbę i chce celować do Rejenta:
„Hej! Gerwazy! Daj gwintówkę!
Niechaj strącę tę makówkę!”
Po incydencie, który nie zakończył waśni, Rejent spisuje fałszywe zeznania robotników i najpewniej ma w planach pozwać Cześnika do sądu. Przeczuwając to, Raptusiewicz decyduje się na ostateczne rozstrzygnięcie w postaci pojedynku. Posyła z zawiadomieniem Papkina i, gdy faktycznie nadchodzi czas zemsty, inicjator (pomysłodawca) nie pojawia się w umówionym miejscu. Zdziwiony Milczek przekracza progi sąsiedzkich komnat i dostrzega nieprzewidzianą zmianę „scenariusza”. Zgoda, która musi nastąpić, zaskakuje każdego z bohaterów.<--4-->
„Doktor Piotr” Stefana Żeromskiego
W kulminacyjnej scenie utworu ujawnia się konflikt etyczny. Gdy Piotr dowiaduje się, że pieniądze, które przez cztery lata zagranicznych studiów przysyłał mu ojciec pochodziły ze zmniejszenia niewykształconym i wykorzystywanym robotnikom dziennej pensji, odczuwa odrazę i potępia postępek rodzica. Dominik z kolei nie czuje się winny niecnego postępku, przeciwnie – czuje dumę, że udało mu się „oszczędzić” trochę pieniędzy. W wyniku odmiennych poglądów między mężczyznami dochodzi do kłótni i zapada decyzja definitywnej rozłąki. Piotr opuszcza starego ojca.
„Krzyżacy” Henryka Sienkiewicza
Konflikt między Zakonem a Królestwem Polskim trwa od lat. Krzyżacy nie dotrzymują warunków pokoju, napadają na polskie dwory, oskarżają Jagiełłę o fałszywy chrzest, gnębią poddanych. Przez wiele lat stosunki między obu państwami łagodzone były dzięki przezorności Konrada von Jungingena, mającego świadomość, że potęga Zakonu może ugiąć się pod mieczem polskiego króla. Konflikt zaostrza się po objęciu urzędu wielkiego mistrza przez Ulryka von Jungingena. Ulryk dąży do wojny z Jagiełłą. Początkowo Krzyżacy odnoszą zwycięstwa i zajmują Ziemię Dobrzyńską. Ostateczna walka rozgrywa się na polach Grunwaldu i Zakon ponosi klęskę.
„Quo vadis” Henryka Sienkiewicza
Konflikt wewnętrzny rozgrywa się w duszy Marka Winicjusza, rzymskiego patrycjusza, żołnierza, człowieka egoistycznego i porywczego, który w imię miłości do chrześcijańskiej dziewczyny, Ligii, stara się zrozumieć jej wiarę. Jest zdecydowany zo
strona: 1 2 3 4 5
| Motyw - inne artykuły: | |
|
• Motyw konfliktu |