Jesteś w:
Motyw dziecka
„Janko Muzykant” – Henryk Sienkiewicz
Przykładem utalentowanego dziecka jest w noweli dziesięcioletni Janko. Chłopiec ma nietypową pasję – fascynują go wszelkie dźwięki, odgłosy, melodie natury. „W polu grała mu bylica, w sadku pod chałupą ćwirkotały wróble, aż się wiśnie trzęsły! Wieczorami słuchiwał wszystkich głosów, jakie są na wsi, i pewno myślał sobie, że cała wieś gra. Jak posłali go do roboty, żeby gnój rozrzucał, to mu nawet wiatr grał w widłach.” Różni się od rówieśników, ponieważ spędza czas samotnie, ale podobnie do wszystkich wiejskich dzieci podczas rozmów z ludźmi wkłada palec do buzi. Jest nieśmiały. Cechuje go wrażliwość: „bo jak – bywało, zahuczą organy lub zaśpiewają słodkim głosem, to dziecku oczy tak mgłą zachodzą, jakby już nie z tego świata patrzyły...” Niektórzy nazywają go ladacem, bo stroni od obowiązków i ucieka z domu, by kręcić fujarki „wedle strugi”.Społeczność wiejska nie rozumie i nie pochwala jego pasji. Wszyscy mają go za „odmieńca”. Bywa bity i szykanowany. Chłopak często chodzi pod karczmę, by słuchać śpiewów i wygrywanych na różnych instrumentach melodii. We dworze podziwia skrzypce. Na użytek własny robi sobie podobne z końskiego włosia i gonta, ale te nie brzmią jak prawdziwe. Janko jest utalentowanym, nietypowym dzieckiem, nierozumianym i potępianym przez innych. Przypomina Orcia z „Nie – Boskiej” komedii żyjącego w poetyckim obłąkaniu. Ma „obsesję” na punkcie muzyki. W „wiejskim światku”, gdzie toczy się walka o byt, brakuje miejsca dla „odmieńców” – artystów. Giną oni wraz ze swoimi marzeniami, ideałami. To jednostki skazane na przegraną.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
Motyw dziecka
Przykładem utalentowanego dziecka jest w noweli dziesięcioletni Janko. Chłopiec ma nietypową pasję – fascynują go wszelkie dźwięki, odgłosy, melodie natury. „W polu grała mu bylica, w sadku pod chałupą ćwirkotały wróble, aż się wiśnie trzęsły! Wieczorami słuchiwał wszystkich głosów, jakie są na wsi, i pewno myślał sobie, że cała wieś gra. Jak posłali go do roboty, żeby gnój rozrzucał, to mu nawet wiatr grał w widłach.” Różni się od rówieśników, ponieważ spędza czas samotnie, ale podobnie do wszystkich wiejskich dzieci podczas rozmów z ludźmi wkłada palec do buzi. Jest nieśmiały. Cechuje go wrażliwość: „bo jak – bywało, zahuczą organy lub zaśpiewają słodkim głosem, to dziecku oczy tak mgłą zachodzą, jakby już nie z tego świata patrzyły...” Niektórzy nazywają go ladacem, bo stroni od obowiązków i ucieka z domu, by kręcić fujarki „wedle strugi”.Społeczność wiejska nie rozumie i nie pochwala jego pasji. Wszyscy mają go za „odmieńca”. Bywa bity i szykanowany. Chłopak często chodzi pod karczmę, by słuchać śpiewów i wygrywanych na różnych instrumentach melodii. We dworze podziwia skrzypce. Na użytek własny robi sobie podobne z końskiego włosia i gonta, ale te nie brzmią jak prawdziwe. Janko jest utalentowanym, nietypowym dzieckiem, nierozumianym i potępianym przez innych. Przypomina Orcia z „Nie – Boskiej” komedii żyjącego w poetyckim obłąkaniu. Ma „obsesję” na punkcie muzyki. W „wiejskim światku”, gdzie toczy się walka o byt, brakuje miejsca dla „odmieńców” – artystów. Giną oni wraz ze swoimi marzeniami, ideałami. To jednostki skazane na przegraną.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
| Motyw - inne artykuły: | |
|
• Motyw dziecka |