Jesteś w:
Motyw rycerza
Zasady postępowania wyznaczał kodeks rycerski, którego przestrzeganie było dla rycerzy sprawą honoru. Wzorowy rycerz musiał być człowiekiem szlachetnym, mężnym, roztropnym, oddanym królowi i ojczyźnie. Powinien pomagać słabszym i bronić ich w obliczu nieszczęścia. Równie ważną cechą była lojalność wobec przyjaciół, rodziny i władcy. Przeciwników traktował z szacunkiem, nigdy nimi nie gardząc, ponieważ ważną zaletą był szacunek czci rycerskiej własnej czy też cudzej. Polscy rycerze średniowieczni zyskali sławę w całej Europie, wyróżniając się swoją szlachetnością i tężyzną fizyczną. Zawisza Czarny, który pojawia się w powieści Sienkiewicza, był wzorem cnót i przykładem godnym naśladowania. Inni rycerze, tacy jak: „Zawisza z Garbowa i Farurej, Dobko z Oleśnicy, Powała z Taczewa, Paszko Złodziej z Biskupic, Jaśko Naszan, Abdak z Góry, Andrzej z Brochocic, Krystyn z Ostrowa, Jakub z Kobylan” są znani z tego, że z nimi „ni na dworze czeskim, ni na węgierkim nikt mierzyć się nie może”.
Wyraźnym przeciwieństwem polskich rycerzy w Krzyżakach są rycerze zakonni. Wyróżniający się strojem, na który składały się: zbroja, biały płaszcz z czarnym krzyżem i hełm z pawimi piórami, pochodzą z możnych rodów niemieckich i europejskich. Krzyżacy przedstawieni w powieści w niczym nie przypominają pierwszych zakonników, którzy dotrzymywali ślubów czystości, ubóstwa i posłuszeństwa.
Cechuje ich duma, pycha wobec słabszych i pokora wobec silniejszych od nich, okrucieństwo i bezwzględność w realizowaniu swoich dążeń, o czym mówi Powała z Taczewa: „Dziwna to jest natura Krzyżaka. Gdy z Krzyżakiem źle, będzie ci wyrozumiały jak franciszkanin, pokorny jak jagnię i słodki jak miód – tak, że lepszego na świecie nie znajdzie. Ale niech jeno poczuje za sobą moc – nikt ci się więcej nie napuszy i u nikogo nie znajdziesz mniej zmiłowania. Widać Pan Jezus dał im krzemienie zamiast serc. Przypatrywałem ja się przeróżnym narodom i nieraz widziałem, jak prawy rycerz oszczędzi drugiego, który jest słabszy, mówiąc sobie: „Nie przybędzie mi czci, skoro leżącego potratuję. A Krzyżak wtedy właśnie najzaciętszy”. Posługują się kłamstwem i intrygą w stosunkach politycznych, nastawieni są na gromadzenie bogactwa, nie stronią od pijaństwa i obżarstwa.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8
Motyw rycerza
Wyraźnym przeciwieństwem polskich rycerzy w Krzyżakach są rycerze zakonni. Wyróżniający się strojem, na który składały się: zbroja, biały płaszcz z czarnym krzyżem i hełm z pawimi piórami, pochodzą z możnych rodów niemieckich i europejskich. Krzyżacy przedstawieni w powieści w niczym nie przypominają pierwszych zakonników, którzy dotrzymywali ślubów czystości, ubóstwa i posłuszeństwa.
Cechuje ich duma, pycha wobec słabszych i pokora wobec silniejszych od nich, okrucieństwo i bezwzględność w realizowaniu swoich dążeń, o czym mówi Powała z Taczewa: „Dziwna to jest natura Krzyżaka. Gdy z Krzyżakiem źle, będzie ci wyrozumiały jak franciszkanin, pokorny jak jagnię i słodki jak miód – tak, że lepszego na świecie nie znajdzie. Ale niech jeno poczuje za sobą moc – nikt ci się więcej nie napuszy i u nikogo nie znajdziesz mniej zmiłowania. Widać Pan Jezus dał im krzemienie zamiast serc. Przypatrywałem ja się przeróżnym narodom i nieraz widziałem, jak prawy rycerz oszczędzi drugiego, który jest słabszy, mówiąc sobie: „Nie przybędzie mi czci, skoro leżącego potratuję. A Krzyżak wtedy właśnie najzaciętszy”. Posługują się kłamstwem i intrygą w stosunkach politycznych, nastawieni są na gromadzenie bogactwa, nie stronią od pijaństwa i obżarstwa.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8
| Motyw - inne artykuły: | |
|
• Motyw rycerza |