Jesteś w:
Motyw kobiety
„Dzieje Tristana i Izoldy”
Izolda Jasnowłosa - zdumiewającej urody bohaterka („droga rozjaśniła się, jak gdyby słońce spłynęło nagle przez listowie wielkich drzew, i ukazała się Izold Jasnowłosa”) była córką króla Irlandii i siostrzenicą rycerza Morholta. Od swej matki, znającej sztukę uzdrawiania ludzi poprzez zioła oraz potrafiącej przyrządzać magiczne napoje, nauczyła się wszystkich tych umiejętności. Poznaliśmy ją, gdy opłakiwała swego martwego wuja, gdy poprzysięgała zemścić się na jego mordercy – Tristanie Lończyku. Nie wiedziała jeszcze wtedy, iż to właśnie z nim dopuści się cudzołóstwa i grzechu.„Makbet” Williama Szekspira
Ucieleśnieniem kobiety fatalnej (fr. femme fatale) jest Lady Makbet. To ona najbardziej namawia męża do popełnienia zbrodni, działając na jego ambicje. Kobieta przypomina biblijną Ewę, która nakłoniła Adama do zjedzenie zakazanego owocu. Podobnie jak Ewa, Lady Makbet działa z inspiracji zła.
Z wypowiedzi bohaterów dramatu można wywnioskować, że małżonka Makbeta jest kobietą piękną. Z uznaniem wyraża się o niej Dunkan oraz dostojnicy szkoccy. Lady tak opisuje ten wizerunek:
„Chcąc świat oszukać stosuj się do świata,
Ubierz w uprzejmość oko, dłoń i usta,
Wyglądaj jako kwiat niewinny, ale
Niechaj pod kwiatem tym wąż się ukrywa”.
To w głównej mierze Lady doprowadziła do upadku Makbeta. W odróżnieniu jednak od innych kobiet fatalnych, wpada w obłęd i popełnia samobójstwo.<--2-->
„Hamlet” Williama Szekspira
W utworze nie ma ich wiele, bo tylko dwie, ale spełniają one ważną rolę. Hamlet na początku utworu uwodził Ofelię, pisał dla niej romantyczne wiersze, adorował. Gertruda swoją postawą doprowadziła syna do wypowiedzenia słynnych dziś słów:
„Słabości, nazwisko
Twoje: kobieta”.
Wstręt do płci przeciwnej spowodował, iż Hamlet odtrącił Ofelię. Ubliżając wszystkim kobietom, radził jej, aby dla dobra wszystkich wstąpiła do zakonu. Dopiero gdy dziewczyna popełniła samobójstwo przyznał, że ją kochał.
W opublikowanym w 1957 roku eseju zatytułowanym Matka Hamleta, Carolyn Heilbrun broniła kobiecych bohaterek Hamleta. Autorka dowodziła, iż Szekspir nie zawarł w tekście utworu informacji, że Gertruda wiedziała o tym, iż Klaudiusz zamordował jej poprzedniego męża. Mężczyźni, którzy interpretowali Hamleta, przez stulecia trwali w błędnym, według Heilburn, przekonaniu, jakoby królowa była współwinna tej zbrodni, ponieważ taki zarzut padł z ust jej syna. Kobieta dowodziła, iż nie było żadnego ewidentnego dowodu na to, że Gertruda dopuściła się cudzołóstwa. W dodatku była przekonana, że królowa dostosowała się najlepiej jak umiała do sytuacji, w której znalazła się po śmierci męża, dla dobra państwa.
Ofelia była otoczona przez trzech, silnych mężczyzn: Laertesa, Hamleta i Poloniusza. Wszyscy trzej opuszczają ją, pierwszy wyjeżdża, drugi porzuca, a trzeci umiera. Konwencjonalne teorie starały się dowieść, iż nagły brak tych trzech mężczyzn, którzy podejmowali za Ofelię decyzje, doprowadził ją do szaleństwa. Interpretatorki feministyczne uważają, iż bohaterka popadła w obłęd z powodu poczucia winy, ponieważ zamordowanie Poloniusza przez Hamleta było spełnieniem jej podświadomych marzeń.<--3-->
„Giaur” Goethego
Leila to najwieksza miłość Giaura. Gruzińska branka była pierwszą wśród żon bogatego baszy Hassana, który kochał ją ponad życie. Nie dawał wiary rozgłaszanym opowieściom o jej związku z Giaurem, ufał jej pięknym i władczym oczom. Czytelnik poznaje jedynie opis jej urody („oczy gazeli”, „cudowny rumieniec”, ciemne spojrzenie), nie dowiadując się niczego na temat jej uczuć.
Wyidealizowana do granic możliwości przez ukochanego Wenecjanina, który widzi w tej wschodniej piękności anioła i jutrzenkę, tak naprawdę jest tylko dodatkiem do całej opowieści (nie mamy nawet cytatów z jej wypowiedzi).
„Cierpienia młodego Wertera” Goethego
W Cierpieniach młodego Wertera Lotta jest kobietą doskonałą, obdarzoną licznymi zaletami. Pozostaje wierna mężowi, chociaż z czasem rozumie, że darzy Wertera coraz głębszymi uczuciami i odczuje pustkę po zerwaniu znajomości. Werter idealizuje ją, widzi w niej anioła.
„Faust” Goethego
W dramacie Goethego można odnaleźć dwie postaci kobiet: niewinną Małgorzatę i Helenę Trojańską, według mitologii greckiej najpiękniejszą kobietę świata. Czternastoletnia Małgorzata jest uosobieniem niewinności, cnoty i naiwności. Uwiedziona przez Fausta, zakochuje się w nim i spełnia każde jego żądanie. Przyczynia się do śmierci matki i brata, morduje dziecko, zrodzone w grzechu z mędrcem. Ta młoda dziewczyna z pokorą przyjmuje karę za swoje grzechy i dlatego może dostąpić zbawienia. Helena jest iluzorycznym wytworem wyobraźni Fausta. Mędrzec, oczarowany urodą kobiety, przenosi się w czasy antyczne, zdobywa miłość Heleny i zostaje jej mężem. Helena znika, kiedy ginie jej syn, Euforion, ponieważ została przerwana więź z życiem, która umożliwiała jej przybranie ludzkich kształtów. Z obiema kobietami bohater dramatu przeżywa wielką miłość – uczucie do Małgorzaty kończy się tragicznie, z Heleną Faust przeżywa wiele szczęśliwych lat.<--4-->
„Balladyna” Juliusza Słowackiego
Balladyna to postać tragiczna uwikłana w konflikt własnej osobowości i nie odkrytej tożsamości – konflikt między namiętnościami, żądzą władzy a wewnętrzną moralnością i sumieniem. Poruszając się po drodze pragnień, zapomina o rozsądku. Nierozważnie szuka granic osobistej wolności. Udowadnia, jak niewiele potrzeba, by stanąć w kolizji z prawem i samym sobą. Wystarczy mała iskra – chwilowe rozbudzenie uśpionej fantazji, szaleńczej ambicji, by zapłonęło ognisko zła i spopielały wszelkie zasady. Jakże czujnym trzeba być strażnikiem świętej „etycznej” korony, by nie zapomnieć o „królewskich” – odgórnych prawach i nie uśmiercić się rażeniem „pioruńskich” (niszczących) pragnień.
Nowelistyka Elizy Orzeszkowej
„A...B...C...”
Przykładami kobiet w noweli „A... B... C” są Joanna Lipska, pani Rożnowska – właścicielka magla, matka Kostka – praczka. Kobiety ukazane przez Orzeszkową nie są kapryśnymi damami, to najczęściej dbające o dom rodzinny gospodynie, zapracowane matki. Jeżeli którakolwiek z nich osiągnęła pewien status materialny (pani Rożnowska), to
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15
Motyw kobiety
Izolda Jasnowłosa - zdumiewającej urody bohaterka („droga rozjaśniła się, jak gdyby słońce spłynęło nagle przez listowie wielkich drzew, i ukazała się Izold Jasnowłosa”) była córką króla Irlandii i siostrzenicą rycerza Morholta. Od swej matki, znającej sztukę uzdrawiania ludzi poprzez zioła oraz potrafiącej przyrządzać magiczne napoje, nauczyła się wszystkich tych umiejętności. Poznaliśmy ją, gdy opłakiwała swego martwego wuja, gdy poprzysięgała zemścić się na jego mordercy – Tristanie Lończyku. Nie wiedziała jeszcze wtedy, iż to właśnie z nim dopuści się cudzołóstwa i grzechu.„Makbet” Williama Szekspira
Ucieleśnieniem kobiety fatalnej (fr. femme fatale) jest Lady Makbet. To ona najbardziej namawia męża do popełnienia zbrodni, działając na jego ambicje. Kobieta przypomina biblijną Ewę, która nakłoniła Adama do zjedzenie zakazanego owocu. Podobnie jak Ewa, Lady Makbet działa z inspiracji zła.
Z wypowiedzi bohaterów dramatu można wywnioskować, że małżonka Makbeta jest kobietą piękną. Z uznaniem wyraża się o niej Dunkan oraz dostojnicy szkoccy. Lady tak opisuje ten wizerunek:
„Chcąc świat oszukać stosuj się do świata,
Ubierz w uprzejmość oko, dłoń i usta,
Wyglądaj jako kwiat niewinny, ale
Niechaj pod kwiatem tym wąż się ukrywa”.
To w głównej mierze Lady doprowadziła do upadku Makbeta. W odróżnieniu jednak od innych kobiet fatalnych, wpada w obłęd i popełnia samobójstwo.<--2-->
„Hamlet” Williama Szekspira
W utworze nie ma ich wiele, bo tylko dwie, ale spełniają one ważną rolę. Hamlet na początku utworu uwodził Ofelię, pisał dla niej romantyczne wiersze, adorował. Gertruda swoją postawą doprowadziła syna do wypowiedzenia słynnych dziś słów:
„Słabości, nazwisko
Twoje: kobieta”.
Wstręt do płci przeciwnej spowodował, iż Hamlet odtrącił Ofelię. Ubliżając wszystkim kobietom, radził jej, aby dla dobra wszystkich wstąpiła do zakonu. Dopiero gdy dziewczyna popełniła samobójstwo przyznał, że ją kochał.
W opublikowanym w 1957 roku eseju zatytułowanym Matka Hamleta, Carolyn Heilbrun broniła kobiecych bohaterek Hamleta. Autorka dowodziła, iż Szekspir nie zawarł w tekście utworu informacji, że Gertruda wiedziała o tym, iż Klaudiusz zamordował jej poprzedniego męża. Mężczyźni, którzy interpretowali Hamleta, przez stulecia trwali w błędnym, według Heilburn, przekonaniu, jakoby królowa była współwinna tej zbrodni, ponieważ taki zarzut padł z ust jej syna. Kobieta dowodziła, iż nie było żadnego ewidentnego dowodu na to, że Gertruda dopuściła się cudzołóstwa. W dodatku była przekonana, że królowa dostosowała się najlepiej jak umiała do sytuacji, w której znalazła się po śmierci męża, dla dobra państwa.
Ofelia była otoczona przez trzech, silnych mężczyzn: Laertesa, Hamleta i Poloniusza. Wszyscy trzej opuszczają ją, pierwszy wyjeżdża, drugi porzuca, a trzeci umiera. Konwencjonalne teorie starały się dowieść, iż nagły brak tych trzech mężczyzn, którzy podejmowali za Ofelię decyzje, doprowadził ją do szaleństwa. Interpretatorki feministyczne uważają, iż bohaterka popadła w obłęd z powodu poczucia winy, ponieważ zamordowanie Poloniusza przez Hamleta było spełnieniem jej podświadomych marzeń.<--3-->
„Giaur” Goethego
Leila to najwieksza miłość Giaura. Gruzińska branka była pierwszą wśród żon bogatego baszy Hassana, który kochał ją ponad życie. Nie dawał wiary rozgłaszanym opowieściom o jej związku z Giaurem, ufał jej pięknym i władczym oczom. Czytelnik poznaje jedynie opis jej urody („oczy gazeli”, „cudowny rumieniec”, ciemne spojrzenie), nie dowiadując się niczego na temat jej uczuć.
Wyidealizowana do granic możliwości przez ukochanego Wenecjanina, który widzi w tej wschodniej piękności anioła i jutrzenkę, tak naprawdę jest tylko dodatkiem do całej opowieści (nie mamy nawet cytatów z jej wypowiedzi).
„Cierpienia młodego Wertera” Goethego
W Cierpieniach młodego Wertera Lotta jest kobietą doskonałą, obdarzoną licznymi zaletami. Pozostaje wierna mężowi, chociaż z czasem rozumie, że darzy Wertera coraz głębszymi uczuciami i odczuje pustkę po zerwaniu znajomości. Werter idealizuje ją, widzi w niej anioła.
„Faust” Goethego
W dramacie Goethego można odnaleźć dwie postaci kobiet: niewinną Małgorzatę i Helenę Trojańską, według mitologii greckiej najpiękniejszą kobietę świata. Czternastoletnia Małgorzata jest uosobieniem niewinności, cnoty i naiwności. Uwiedziona przez Fausta, zakochuje się w nim i spełnia każde jego żądanie. Przyczynia się do śmierci matki i brata, morduje dziecko, zrodzone w grzechu z mędrcem. Ta młoda dziewczyna z pokorą przyjmuje karę za swoje grzechy i dlatego może dostąpić zbawienia. Helena jest iluzorycznym wytworem wyobraźni Fausta. Mędrzec, oczarowany urodą kobiety, przenosi się w czasy antyczne, zdobywa miłość Heleny i zostaje jej mężem. Helena znika, kiedy ginie jej syn, Euforion, ponieważ została przerwana więź z życiem, która umożliwiała jej przybranie ludzkich kształtów. Z obiema kobietami bohater dramatu przeżywa wielką miłość – uczucie do Małgorzaty kończy się tragicznie, z Heleną Faust przeżywa wiele szczęśliwych lat.<--4-->
„Balladyna” Juliusza Słowackiego
Balladyna to postać tragiczna uwikłana w konflikt własnej osobowości i nie odkrytej tożsamości – konflikt między namiętnościami, żądzą władzy a wewnętrzną moralnością i sumieniem. Poruszając się po drodze pragnień, zapomina o rozsądku. Nierozważnie szuka granic osobistej wolności. Udowadnia, jak niewiele potrzeba, by stanąć w kolizji z prawem i samym sobą. Wystarczy mała iskra – chwilowe rozbudzenie uśpionej fantazji, szaleńczej ambicji, by zapłonęło ognisko zła i spopielały wszelkie zasady. Jakże czujnym trzeba być strażnikiem świętej „etycznej” korony, by nie zapomnieć o „królewskich” – odgórnych prawach i nie uśmiercić się rażeniem „pioruńskich” (niszczących) pragnień.
Nowelistyka Elizy Orzeszkowej
„A...B...C...”
Przykładami kobiet w noweli „A... B... C” są Joanna Lipska, pani Rożnowska – właścicielka magla, matka Kostka – praczka. Kobiety ukazane przez Orzeszkową nie są kapryśnymi damami, to najczęściej dbające o dom rodzinny gospodynie, zapracowane matki. Jeżeli którakolwiek z nich osiągnęła pewien status materialny (pani Rożnowska), to
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15
| Motyw - inne artykuły: | |
|
• Motyw kobiety |